Contos de Medo e Marcos Chedas

A xuntanxa do Club das Medianas pillounos en pleno Samaín...

O primeiro, alimentarnos ben! As que non imos ao comedor escolar, xantamos xuntas no salón de actos do cole. Un bocata, un petisco...

Ou un manxar preparadísimo en friameira supermolona!

Como andabamos ás voltas co medo e os defuntos e as cabazas, na sobremesa xogamos a pintarnos. 

Olleiras de durmir pouco...

Arañeiras de lavarnos pouco...

E comprobamos que non somos vampiras...

Gastamos un cacho de tempo admirando a creatividade das cabazas medoñentas na Exposición...

Cada becho noxento foinos rosmando a súa aterradora historia...

Así, metidas no tema, inspiradas por caras asustadoras e monstros estraños, fomos para a biblio, ás escuras...

E coa luz das lanternas, só, contamos e escoitamos terríbeis historias de medo...

Fomos unhas valentes!!

Quen non teme que apareza a pantasma!!

Ou a zombie!

Foi nesta tarde que soubemos dun amigo que nos acompañará o resto do curso e das nosas vidas: Marcos Chedas Sánchez. 

Marcos foi un neno de Portela que estudou no CPI hai moitos anos, nos tempos das avoas. As profes sempre advertían de baixar o recreo en fileira e orde, para non ter accidentes estraños... E Marcos e as súas amigas non facían caso. 

Un día, baixando as escadas que hoxe son as da ESO, Marcos ía discutindo cunha compañeira, Laura, se ovella era con b ou con v. Laura insistía: Que é con v! e empurrouno así, como de broma. Marcos caiu rodando escadas abaixo e alí quedou, no chan. Nunca máis abriu os ollos. 

Agora vaga polos corredores da escola buscando nenas e nenos con quen xogar. Pode que se apareza nun baño, nunha aula medio baleira ou que vos escriba na mesa para que lle fagades caso. Mais non é malo. É só unha pantasmiña que se aburre moito no alén. 

 



asdsad